Losy Liceum Pedagogicznego w Świdwinie związane są ściśle z powrotem naszego miasta do Polski. Dlatego też warto najpierw wspomnieć o tych historycznych faktach z wiosny 1945 roku. Świdwin został zdobyty 3 marca 1945 roku przez oddziały pancerne Armii Radzieckiej. Po rozgromieniu resztek wojsk niemieckich w okolicach miasta, I Armia Wojska Polskiego skierowała swoje uderzenie na Sławoborze i przesunęła się pod Kołobrzeg. Dni od 4 do 7 marca upłynęły na likwidowaniu małych grup i pojedynczych gniazd oporu żołnierzy niemieckich w mieście. Walki uliczne, szczególnie w okolicach dzisiejszego Rynku i ulicy 1 Maja, były przyczyną pożaru i wypalenia śródmieścia. Z części oddziałów wojskowych I Armii Wojska Polskiego, dowództwo zorganizował pułk rolno-gospodarczy, zadaniem którego było zabezpieczenie majątku poniemieckiego, zapewnienie bezpieczeństwa mieszkańcom miasta i okolicznych wsi. Żołnierze tych jednostek zaopiekowali się majątkami pojunkierskimi i przy pomocy ludności cywilnej dokonali pierwszych zasiewów na ziemi świdwińskiej. Inni zaczęli uruchamiać zakłady przemysłowe i usługowe w mieście (tartak, octownię, młyny, warsztaty naprawcze i inne). Administrację miasta objęli Polacy, którzy pracowali tutaj, wywiezieni na roboty lub jako jeńcy wojenni. Było ich w pierwszych dniach po wyzwoleniu około sześćdziesięciu. Z nich rekrutował się pierwszy zarząd miejski z burmistrzem Górskim na czele. Uruchomiono pocztę, posterunek Milicji Obywatelskiej, straż ogniową, elektrownię, gazownię. Szpital i ośrodek zdrowia prowadzili lekarze wojskowi. Została uruchomiona apteka. Zaczęły powstawać organizacje polityczne (PPR, PPS i SL) i społeczne.

Wielu zdemobilizowanych żołnierzy osiadło i zajęło ważne odcinki pracy w mieście. Latem 1945 roku zaczął się napływ ludności repatriowanej z ZSRR i z Polski centralnej. Pod koniec roku Świdwin liczył już około 1 tys. Polaków. Wśród osiedleńców nie brakło i nauczycieli, którzy, jak zawsze, pełni zapału i poświęcenia, rozpoczęli organizować szkoły. Już w czerwcu 1945 roku Józef Dmowski zbierał pomoce naukowe, gromadził umeblowanie i rozpoczął naukę. Pomagał mu w tym Stanisław Zapart. W zimie został zdemobilizowany Stanisław Karkowski, któremu władze szkolne powierzyły zorganizowanie sześciomiesięcznego wstępnego kursu pedagogicznego w Świdwinie. Kurs ten otwarto 1 lutego 1946 roku w budynku nr 14 przy ulicy Wojska Polskiego. Celem kursu było przysposobienie młodych ludzi do pełnienia obowiązków nauczycieli (których wówczas odczuwało się ogromny brak) szkół podstawowych. Uczniowie ci, z różnym przygotowaniem, (wielu byłych żołnierzy i partyzantów) z wielkim zapałem pogłębiali swoją wiedzę ogólną i zdobywali nowy zawód. W końcu lipca 1946 roku czterdziestu kilku absolwentów - młodych nauczycieli - rozpoczęło pracę w szkolnictwie na terenie Ziem Zachodnich. Niektórzy z nich do dnia dzisiejszego pracują w Świdwinie. Tak grono jak i słuchacze oraz personel gospodarczy wykazali maksimum poświęcania przy pracach porządkowych, instalacyjnych i urządzaniu sal wykładowych, sypialni oraz kuchni. Wspomniany kurs pedagogiczny wpłynął na decyzję ówczesnego Kuratorium Okręgu Szkolnego Szczecińskiego zorganizowania w Świdwinie Zakładu Kształcenia Nauczycieli. 

Pierwszym dyrektorem został Stanisław Malaga. Oficjalnie rozpoczęto rok szkolny w Liceum Pedagogicznym 1 września 1946 r. Pierwszymi wykładowcami byli: S. Malaga, S. Karkowski, E. Zielewiezowa, L. Malinowa, Docha, Iglicka i S. Zapart. Młodzież już w pierwszym roku wykazała, oprócz dużej pilności, wyrobienie społeczne, biorąc udział w imprezach sportowych (zawody narciarskie i strzeleckie). Wystawiła sztukę teatralną pt. "Leśna droga". W roku szkolnym 1947/1948 powstała przy liceum szkoła ćwiczeń, której kierownikiem został S. Karkowski, a nauczycielami Olszewska, Rzeszótko, Wołońciej, Idziniakowa, Śniegocka. Grono nauczycielskie powiększyło się o dalszych specjalistów. I tak nauczycielem prac ręcznych i rysunku została Łucja Bilwin, a także nad przeczytanymi książkami i oglądanymi filmami. Młodzież poszczególnych klas urządzała tematyczne świetlice, czyli składane programy artystyczne dla potrzeb samej młodzieży i środowiska. 
Rozpoczął działalność dobrze zapowiadający się szkolny zespół amatorski, który wystawił takie sztuki, jak: "Zwycięstwo", "Rewizora" i "Zemstę". Nauczyciel rysunku Bolesław Uruski dokonał dekoracji hollu szkolnego witrażami. Nauczyciel śpiewu Filipkowski zorganizował stuosobowy chór mieszany, który zdobył pierwsze miejsce w eliminacjach wojewódzkich. Zorganizowano także dwa zespoły sportowe pod kierunkiem Krystyny Augustyniak i Filipkowskiego. Dziewczęta i chłopcy z tych zespołów przysporzyli szkole sukcesów, zdobywając czołowe miejsca w koszykówce na terenie województwa i w kraju. Rok szkolny 1954/1955 przyniósł nowe zmiany. 
Odszedł dyrektor Rogalski do Kuratorium, a jego miejsce zajął Stanisław Karkowski. Nauczycielka Wysokońska została mianowana wizytatorem Kuratorium. Z nowych nauczycieli przybyli Kiełbiński, Krasnoborska, Wiśniewska, Augustyniak i inni. W tym roku szkolnym wprowadzono nowy przedmiot- grę na instrumencie, prowadzony przez Mieczysława Kubetiusa. Sporo wysiłku wniosło tak grono jak i młodzież w obchody X Rocznice Powrotu Ziemi Koszalińskiej do Macierzy. Zespoły artystyczne liceum obsłużyły około dwudziestu akademii i masówek, nie tylko w mieście, ale również w wielu wioskach powiatu świdwińskiego. Amatorski teatr młodzieży wystawił "Pana Jowialskiego" w reżyserii mgr Barbary Krasnoborskiej. 

Umuzykalnienie młodzieży, wychowanie nie tylko nauczyciela, ale także dobrego odbiorcy muzyki, stało się główną troską dyrekcji i grona nauczycielskiego. Młodzież liceum jest od lat wdzięcznym odbiorcą koncertów Filharmonii Szczecińskiej, a obecnie Koszalińskiej Orkiestry Symfonicznej im. St. Moniuszki. Młodzież żywo przyjmowała koncerty recytatorskie Kazimiery Rychterówny, Leszka Zarzyckiego, Mariana Mikuty i wielu innych artystów. Coraz lepiej pracuje szkolny zespół muzyczny, który obsługuje nie tylko własne imprezy artystyczne, ale służy także młodzieży, przygrywając w czasie zabaw szkolnych. Biblioteka szkolna prowadzona przez Marię Rydzio liczy około 9 tys. woluminów. W ostatnich latach zorganizowano czytelnię w internacie oraz w szkole czytelnię pedagogiczną. W ostatnich czterech latach dużo wysiłku włożyła dyrekcja w zabezpieczenie i stworzenie właściwych warunków pracy szkoły i internatu, przeprowadzając wiele inwestycji i kapitalnych remontów. 

Wykonano instalację centralnego ogrzewania w budynkach internatu, szkolnym oraz w sali gimnastycznej. Wyremontowano i przystosowano do celów szkolnych zdewastowany budynek nr 29 przy ulicy Kościuszki. Wybudowano pracownię robót ręcznych oraz urządzono całkowicie pracownie: biologiczną, fizyczną, chemiczną, geograficzną, pedagogiczną i muzyczną. Niezależnie od stałej troski o podnoszenie wyników nauczania Rada Pedagogiczna poświęca wiele czasu pracy pozalekcyjnej. Działają różne kółka zainteresowań i przedmiotowe. Dobrze pracuje Międzyszkolny Klub Sportowy "Zawisza". W życiu organizacyjnym dużo inicjatywy wykazuje Szkolna Grupa Związku Młodzieży Socjalistycznej oraz trzy drużyny Związku Harcerstwa Polskiego. Z drużyn tych rokrocznie wychodzą wykwalifikowane kadry instruktorów harcerskich, które zasilają drużyny wiejskie. Opracowany przez Radę Pedagogiczną plan politechnizacji zajęć szkolnych, mający na celu lepsze przygotowanie absolwentów do życia w środowisku wiejskim, jest realizowany już w bieżącym roku szkolnym. Dobrze wyposażone pracownie ułatwiają realizację tego planu. Klasy pierwsze uczą się gospodarstwa domowego, drugie poznają tajniki wiedzy rolniczej, uprawiają warzywa, pracują w szkolnym zespole przysposobienia rolniczego. Klasy trzecie organizują działalność kulturalno-oświatową, poznają pracę teatru, inscenizują bajki, montaże poezji. Klasy czwarte zgłębiają tajniki techniki, radio- i elektrotechniki. Poznają elektryczne maszyny domowe. Ostatnia klasa piąta opanowuje ostatecznie gospodarstwo domowe oraz kurs motoryzacji.

LICEUM PEDAGOGICZNE:

Pierwszym dyrektorem został Stanisław Malarga. Oficjalnie rozpoczęto rok szkolny w Liceum Pedagogicznym 1.09.1946 r. Pierwszymi wykładowcami byli:  S. Malaga, S. Karkowski, E. Zielewiczowa, L. Malinowa, Docha, Iglicka i S. Zapart.

W roku szkolnym 1947/48 powstała przy liceum szkoła ćwiczeń, której kierownikiem został S. Karkowski, a nauczycielami Olszewska, Rzeszótko, Wołońciej, Idziniakowa, Śniegocka. Od września 1947 r. przyznawano nauczycielom niezamożnym stypendia państwowe. Ożywiona działalność na terenie szkoły rozwijały młodzieżowe organizacje ideowo-wychowawcze: Związek Walki Młodych, drużyna ZHP, komórka OM TUR.

W roku szkolnym 1947/48 powstała przy liceum Komisja Rejonowa, zadaniem której było korespondencyjne dokształcanie niewykwalifikowanych nauczycieli. 24.06.1948 - pierwszych piętnastu absolwentów uzyskało świadectwo dojrzałości.

Rok 1948/49 przyniósł zmianę na stanowisku dyrektora. Została nim Zofia Des Logos. W roku tym wiele wysiłku włożono w remonty pomieszczeń internatowych. Od 1949 r. zapoczątkowano coroczne wycieczki krajoznawcze.

Lata następne nie były pomyślne w pracy liceum. Częste zmiany na stanowisku dyrektora i nauczycieli nie wpływały dodatnio na atmosferę pracy w szkole.

Rok 1950/51 przyniósł stabilizację na stanowisku dyrektora, którym został Józef Rogaliki. Zapoczątkowano redagowanie gazetki szkolnej "Naprzód". Organizowano dyskusje nad przeczytanymi książkami i obejrzanymi filmami. Rozpoczął działalność dobrze zapowiadający się szkolny zespół amatorski, który wystawił takie sztuki jak: "Zemsta", "Zwycięstwo".  Nauczyciel rysunku Bolesław Uruski dokonał dekoracji hallu szkolnego witrażami.  Nauczyciel śpiewu Filipkowski zorganizował stuosobowy chór mieszany. 

14-15.12.1952 r. - dwudniowe konferencje dyrektorów zakładów kształcenia, kierowników praktyk pedagogicznych i kierowników szkól i ćwiczeń.

Rok szkolny 1954/55 - odszedł dyrektor Rogaliki do Kuratorium, a jego miejsce zajął Stanisław Karkowski. Wprowadzono nowy przedmiot grę na instrumencie.  Zorganizowano czytelnię w internacie oraz w szkole czytelnię pedagogiczną. W latach 1959/63 wykonano instalację centralnego ogrzewania w budynkach internatu, wybudowano pracownię robót ręcznych oraz urządzono pracownię: biologiczną, geograficzną, chemiczną. Dobrze pracował międzyszkolny klub sportowy "Zawisza".

W roku 1960/61 uczyło się w murach tej uczelni 243 uczniów (uczniów tym 200 dziewcząt).
Maj 1962 r. nadano szkole imię Władysława Broniewskiego i wręczono sztandar.

LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCE:
W czerwcu 1968 r. przeprowadzono egzamin wstępny i nabór do klas pierwszych LO w Świdwinie, które powstało w mieście dotychczasowego Technikum i Liceum Ekonomicznego, funkcjonującego przejściowo w gmachu byłego Liceum Pedagogicznego. Roczny limit przyjęć 120 osób. Absolwenci opuścili mury szkoły w 1972 r. Uczniowie mieli do dyspozycji 16 pomieszczeń przy ulicy Kościuszki.
W 1970 r. w czynie społecznym adaptowano budynek gospodarczy na drugą pracownię zajęć praktyczno-technicznych.